پورفلاح در ادامه در پاسخ به این سوال که آیا می‌توانیم تغییر در تعرفه های وارداتی را جایگزین ممنوعیت های وارداتی کنیم گفت: در حال حاضر یکی از اقسام محدودیت های وارداتی، افزایش تعرفه‌هاست. مسلم است که به عنوان مثال نمی‌توانیم واردات فرش ماشینی را به طور ۱۰۰ درصد ممنوع کنیم، اما می‌توانیم تعرفه های واردات آن کالا را تا حد امکان افزایش دهیم. بنابراین می‌توانیم با افزایش تعرفه از محصولات وارداتی که مشابه آنها در داخل تولید می‌شود، جلوگیری کنیم. مهم‌ترین نکته ای که در این رابطه باید به آن توجه کنیم این است که هر چه تعرفه‌ها افزایش پیدا کند باید نگران مبادی ورودی غیر رسمی باشیم. اکنون که تولیدکننده در شرایط کنونی به شدت متضرر شده و با انبارهای پر از کالای خود رو به رو شده بهتر است از ورود کالا های مشابه به داخل کشور جلوگیری کنیم. این اقدام هم به گمرک و افرادی که در مرز ها مشغول به کار هستند، مربوط می‌شود.
وی ادامه داد: این را در نظر داشته باشید که ما نمی‌توانیم به دلیل اینکه یک پدیده منفی در اقتصادمان داریم، از اخذ یک تصمیم درست جلوگیری کنیم. درست است که در شرایط عادی قاچاق اقتصاد ایران را آزار می‌دهد. به هر حال باید مساله قاچاق به افرادی که در مرزها زحمت می‌کشند محول شود، اما به طور طبیعی ما در مورد یک اقتصاد سلامت بحث می‌کنیم. کشور هایی که به W.T.O پیوستند زمانی که لازم است به‌طور مثال برای حمایت از تولید داخلی ورود گندم را از آمریکا یا ورود سیب را از فرانسه ممنوع می‌کنند. این موضوعات در بلند مدت موجب می‌شود تا سرمایه‌گذار داخلی نتواند به خوبی فعالیت کند و در ادامه باعث جلوگیری از ورود سرمایه‌گذار خارجی نیز خواهد شد. به طور کلی این ممنوعیت‌ها مزایای بیشتری دارند که می‌توانیم ریسک قاچاق را هم بپذیریم.

پورفلاح در ادامه با اشاره به این که به دلیل محدودیت‌های تحریم، هزینه‌های سر بار و عدم حمایت از صادرکننده، تولیدکننده نه شانسی در فروش در داخل کشور دارد و نه می‌تواند به صادرات دل خوش کند گفت: در واقع به جز کاشی و سرامیک ما اقلام زیادی داریم که از نظر کیفی در دنیا حرف اول را می‌زنند، اما به دلیل محدودیت‌هایی که وجود دارد شانس صادرات ندارند. با این شرایط تولیدکنندگان داخلی قدرت مانور در جهان را ندارند و شانس صادرات خود را از دست داده اند. همانطور که گفته شد باید به W.T.O بپیوندیم و در های اقتصادی را باز کنیم. به نظر می‌رسد این اقدام در شرایط کنونی بهترین راه است و چاره ای جز ممنوعیت وارداتی نداریم. البته باید ریسک قاچاق را بپذیریم و باید تولیدکننده بیمارمان را حمایت کنیم.